NC
เซฮุนพลิกกายลงนอนที่ที่ว่างข้างๆกับกายบาง
จนร่างบางที่นอนอยู่ถึงกลับต้องผงกหัวขึ้นมา แล้วเคลื่อนกายลงไปอยู่ที่ปลายฟูก
ร่างเล็กรู้ทันเซฮุนแล้ว เขาไม่มีทางโดนหลอกง่ายๆอีก
สองขาเรียวยาวของเซฮุนที่อยู่ในชุดกางเกงขายาวธรรมดา ค่อยๆแหกขาออกจนกว้าง
พอให้ลูกกวางแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางได้ถนัด
ร่างบางค่อยๆใช้มือน้อยๆของตนจับเข้าที่ขอบกางเกง ก่อนจะค่อยๆปลดมันลงมาจนถึงต้นขา ทำให้ตอนนี้ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นนั่นก็คือเนินภูเขาที่สูงนูนอยู่ตรงหน้า .... ก้อนขนาดใหญ่พร้อมกับปลายของมันที่ใหญ่ยาวจนชั้นในชายที่เซฮุนใส่แทบคลุมไม่มิด
ลู่หานรู้สึกเขินอายอยู่ไม่ใช่น้อย ถึงแม้ว่าจะเคยเห็นๆกันมาก่อน แต่มันก็อดไม่ได้เลยที่จะหน้าแดงออกมาแบบนี้
“กลางป่าเขาแบบนี้ ... ผีสางนางไม้จะรับรู้ไหมว่าเราสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่“
“ไม่รู้หรอก...เพราะผมไม่ให้ดู“ ลู่หานแกล้งทำหน้างอนใส่อีกคน ก่อนจะใช้มือบางลูบวนไปตามความยาวของส่วนนั้น .... ท่อนเอ็นขนาดใหญ่มากของเซฮุนยังไม่ถูกรุกล้ำมานัก จนกระทั่ง ใบหน้าสวยของคนตรงหน้าค่อยๆเคลื่อนลงไปอยู่ที่ส่วนนั้น
ลิ้นอุ่นๆน้ำใสๆที่เคลือบลิ้นค่อยๆแตะเลียที่ส่วนหัวสีชมพูที่โผล่พ้นออกมาจากชั้นในเพื่อหยอกเย้า ...
“อ่า...“ มือหนาค่อยๆสางผมของลู่หานไปมาอย่างนึกเอ็นดู ก่อนที่มือใหญ่จะกดหัวให้ร่างบางก้มลงไปเล่นเสียวกับส่วนนั้นของเขาต่อ .. ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าเสียวแค่ไหน
“มีน้ำด้วย...ขอเลียนะครับ“ ลู่หานแทบไม่รอคำตอบตกลงจากเซฮุน ฟันคมก็กัดงับที่ขอบชั้นในแล้วรูดมันลงมาจนถึงต้นขาของร่างสูง
“ซี๊ด...ลู่หานอ่า“ ร่างสูงร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ไหว
ลิ้นสีชมพูของเจ้ากวางค่อยๆแทะเล็มไปตามเส้นเลือดที่โผล่ขึ้นมาจากท่อนเอ็นที่แข็งยาวอย่างเห็นได้ชัด ลู่หานแลบเลียยาวลงมาจนถึงก้อนนิ่มๆสองก้อนที่อยู่ใต้ร่าง ก่อนที่จะอ้าปากกว้างงับมันเข้าปากไป ดูดอมเหมือนของเล่นสลับกันไปสองข้างอย่างนึกสนุก แต่เซฮุนเริ่มจะไม่สนุกด้วยแล้ว
“อมของพี่เถอะ พี่จะไม่ไหวแล้ว“
“ปกติพี่ไม่ได้เสร็จเร็วขนาดนี้นี่ครับ“ ลู่หานคายส่วนนั้นออกก่อนจะเลื่อนมือสองข้างขึ้นมาประคองแก่นกายของอีกคนเอาไว้ทันที
“อ่ะ...อยากทำอะไรก็ทำ...พี่แค่...ไม่อยากแตกใส่ปากของนาย ก็เท่านั้น“ ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนฝูกในที่สุด
“อื้ม...อร่อยจัง ฮ่ะๆ ...อะ....อื้อ....“
ลิ้นเล็กพยายามแลบเลียที่รอยหยักที่หัวของมันอย่างนึกสนุก กดจูบมันด้วยความรักก่อนที่จะห่อปากรูดมันลงไปจนเกือบสุด แต่ก็ไม่สุดเพราะว่าส่วนนั้นของเซฮุนไม่ใช่เล่นๆเลย มันทั้งยาว และก็ใหญ่มาก ขืนทำแบบนี้ต่อไปมีหวังลู่หานคงเมื่อยปากตะคริวกินแน่ๆ
ร่างสูงค่อยๆหยัดการลุกขึ้นนั่งมองเด็กน้อยที่คอยเอาแต่ปรนเปรอส่วนนั้นของเขาไม่ขาด ร่างบางที่ผงกหัวขึ้นลงอยู่ตรงระหว่างขาของเขาตอนนี้ช่างดูน่ารักเหลือเกิน ทำไมลู่หานถึงได้น่ารักกับเขาขนาดนี้ น่ารักจน...ไม่อยากให้ใครได้เห็นเลย
มือหนาเอื้อมไปดึงเชือกที่ผูกเอวของลู่หานออก ก่อนจะใช้มือปลดกางเกงที่ร่างบางใส่อยู่ให้หลุดพ้นไปซะ
“อ่า...ตรงนั้น...อื้มมม ดี“ เซฮุนร้องครางไปด้วย ก้มลงไปหอมแก้มบางเพื่อให้รางวัลไปด้วย
ในขณะนั้นเองที่มือหนาก็จับเข้าที่ชายเสื้อของตนแล้วถอดมันออกจากหัวซะ
“อื้อ...อึกๆๆ“ เสียงดูดดุนส่วนนั้นยังดังแข่งกับสายฝน จนบางครั้งลู่หานก็ผละใบหน้าออกมาแล้วร้องหอบหายใจอย่างห้ามไม่อยู่ ตอนนี้ลู่หานเสียวแค่ไหนทำไมเซฮุนจะไม่รู้
เสียวเสียจนน้ำไหลลงมาหกรดกับที่นอนจนเป็นรอยเปื้อนเป็นดวงๆขนาดนั้นนั้น อีกไม่นานลู่หานอาจจะฉี่ราดที่นอนเลยก็เป็นได้
เด็กหนอเด็ก ...
“อ๊ะ...อ่า....“
“ไปตรงนั้นกันเถอะ“
ร่างสูงช้อนตัวของร่างบางอุ้มขึ้นมา ท่อนขาเล็กเกี่ยวกระหวัดรัดเอวแกร่งของเซฮุนทันทีอย่างรู้ทัน เซฮุนอุ้มลู่หานมาที่หน้าตาของบ้าน ก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งที่ไม่ได้อุ้มร่างบางอยู่ผลักบานหน้าต่างออกไป เสียงฝนที่สาดเทลงมายิ่งทำให้อารมณ์รักของคนสองคนเพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก
เซฮุนค่อยๆสอดมือลงไปด้านล่างของตัวเองจังหวะนั้นท่อนกายขนาดใหญ่ก็ค่อยๆสอดแทงเข้าไปในช่องทางด้านหลังของลู่หานทันที แต่มันก็ช่างยากลำบากเหลือเกินเพราะว่าช่องทางนั้นยังไม่ได้เบิกทางเลยแม้แต่นิดเดียว เจลหล่อลื่นอะไรก็ไม่มีสักอย่าง มันก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดาเซฮุนเข้าใจ
“อ๊ะ ....ช้าๆ” สองแขนเล็กพยายามเกี่ยวรั้งต้นคอของเซฮุนเอาไว้ แล้วซบใบหน้าลงที่หัวไหล่ของอีกคน
ส่วนนั้นค่อยๆสอดเข้ามา เข้ามาเรื่อยๆจนเกือบจะสุดแต่ก็เหมือนจะไปไม่ไหวแล้ว ร่างบางจิกเล็กลงที่แผ่นหลังของเขาจนเซฮุนรู้สึกแสบไปหมด
อย่ากลัวไปเลยเจ้ากวางน้อย พี่อยู่ตรงนี้ เจ้าจะกลัวอะไรอีกล่ะ
“อ่า...ขยับแล้วนะ”
เซฮุนกระซิบบอกข้างๆกับใบหูเล็กก่อนที่จะกระชับร่างของลู่หานขึ้นมาให้เกี่ยวรัดเอวของเขาได้แน่นขึ้น ด้วยความที่ลู่หานตัวเบามาก ทำให้การร่วมรักกันในท่านี้ดูจะไม่ค่อยเป็นอุปสรรคสักเท่าไหร่
“อ้วน....” ร่างสูงแกล้งหยอกเย้าร่างบางไปเรื่อย
จนลู่หานเริ่มหน้าเสียแล้ว คิดว่าตัวเองเป็นภาระของเซฮุนรึเปล่า พยายามที่จะส่ายหน้าบอกว่าจะขอลงแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะตอนนี้เซฮุนเริ่มที่จะกระแทกส่วนนั้นเข้ามาในช่องทางของลู่หานเต็มแรงแล้ว
ยิ่งฝนเทเข้ามามากขึ้นเท่าไหร่ เซฮุนก็ยิ่งดันส่วนนั้นเข้ามาแรงเท่านั้น
“อื้ออ! ผมไม่อ้วน ฮ่ะ....อื้อออ...” ลู่หานพยายามฝืนแรงที่จะเถียงเซฮุนอยู่ร่ำไป จนร่างสูงที่อดที่จะหมั่นเขี้ยวไม่ได้ รีบซอยเอวเข้าหากายบางถี่ๆ
“อ๊ะ...อื้ออออ “ เสียงครางกระเส่าของลู่หานช่างดูน่าฟังเหลือเกิน
ไม่นาน ท่อนกายเล็กที่เสียดสีหน้าท้องของเซฮุนอยู่ก็ค่อยๆปล่อยน้ำรักออกมาจนมันเปรอะเปื้อนเหนียวเหนอะเต็มไปหมดทั้งหน้าท้องแกร่ง เซฮุนกดจูบที่ขมับของลู่หานด้วยความเอ็นดูเจ้ากวางน้อยตัวนี้เหลือเกิน
“ส..สะ...เสร็จรอบนี้ เราออกไปข้างนอกกันนะ ฮ่ะ” ร่างบางพยายามเค้นเสียงบอกอีกคนอย่างทรมาน
ลู่หานเริ่มเล่นอะไรพิเรนทร์ๆอีกแล้วหลังจากที่ไม่ได้กลับมาที่นี่นาน ร่างสูงที่เมื่อได้ฟังดังนั้นก็นึกสนุก ไม่ได้นึกอยากจะห้ามอะไรเด็กน้อยเลย ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเซฮุนไม่รู้ด้วยแหละว่าลู่หานจะเล่นอะไรเลยยอมพยักหน้ากลับไปก่อนที่จะอุ้มลู่หานกลับมาที่ฟูกเหมือนเดิมแล้วจัดการพาดขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นไว้บนไหล่แกร่ง แล้วซอยเอวหนาเข้าหาไม่ยั้ง
ร่างบางร้องครางสั่นระงมก่อนจะลากเสียงยาวในตอนที่ร่างสูงดันส่วนนั้นเข้ามาจนลึกมาก
ลึกจนลู่หานรู้สึกแน่นหน้าท้องอย่างไรก็ไม่รู้
“อ๊ะ!!! อื้อออออ” เสียงอดกลั้นเฮือกสุดท้ายดังขึ้น
น้ำรักถูกปล่อยเข้าไปในกายของลู่หานจนเกือบหมด เซฮุนค่อยๆถอนท่อนกายของตนออกมา จนน้ำสีขาวไหลเยิ้มตามออกมาอยู่ไม่ใช่น้อย .... ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ซะนาน ก็เลยเยอะไปหน่อย
“ออกไปเล่นน้ำฝนกันนะ” ลู่หานใช้ศอกดันกายของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยชวนเซฮุนทันที
ร่างบางค่อยๆปลดเสื้อผ้าที่ยังติดกายตัวเองอยู่ออกก่อนที่จะดันร่างตัวเองให้ยืนขึ้น ทั้งๆที่สภาพร่างกายตัวเองตอนนี้ยังเปลือยไม่มีอะไรปกปิดเลยสักนิดเดียว
“เดี๋ยวป่วยนะ ใส่เสื้อก่อนไหม” เซฮุนคว้าข้อมือเล็กของลู่หานเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถามอีกคนทันที
ขนาดโดนเอาไปหนึ่งน้ำยังวิ่งได้ขนาดนี้....
เจ้ากวางนี่มันจริงๆเลย
“ไม่....ผมจะออกไปยั่วคุณ ตรงนั้น”
ลู่หานชี้ออกไปทางด้านหน้าบ้านก่อนจะเปิดประตูวิ่งหนีออกไปเลย
เป็นผลให้เซฮุนที่ห้ามไม่อยู่ต้องวิ่งตามออกไปทันที ...
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน โชคดีแค่ไหนแล้วที่ตอนนี้ฝนเริ่มซาแต่ก็ไม่ถึงกับหยุด
แค่ลงเม็ดเบาลงกว่าตอนแรกเท่านั้น
ด้านหน้าบ้านของลู่หานจะเป็นต้นไม้ใหญ่หลายต้นสลับกันไป ผืนหน้าสีเขียวชอุ่มที่เซฮุนไม่ทันสังเกต ช่วยเป็นพรมรองรับฝ่าเท้าของลู่หานเอาไว้ไม่ให้เกิดอันตรายจากเศษหิน ดิน ทรายที่แหลมคม
ร่างกายบางของเด็กอายุยี่สิบกว่าๆ ไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ห่มกายเอาไว้เลย ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก เด็กน้อยกำลังเริงร่าอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา ลู่หานวิ่งเล่นเหมือนเด็กน้อย แลดูมีความสุขกับสายฝนบนเขานี่เหลือเกิน ... แต่ถ้าใครบังเอิญมาเห็นเข้าคงจะไม่ดี อาจจะหาว่าอนาจารก็เป็นได้ แต่บ้านของลู่หานแห่งนี้ค่อนข้างจะส่วนตัวอยู่มาก ไม่มีใครขึ้นมาเห็นแน่นอน ร่างบางเลยมั่นใจว่าการวิ่งเล่นด้วยสภาพโป๊เปลือยแบบนี้ยังไงก็ปลอดภัย
“เซฮุนมาเล่นกัน ฮ่ะๆ” ลู่หานหัวเราะร่า ก่อนจะกวักมือเรียกสามีของเขาที่ยืนมองอยู่ที่ชานบ้าน
“เล่นเถอะ เดี๋ยวพี่เฝ้านายเอง” เซฮุนปล่อยให้เด็กวิ่งเล่นอย่างเต็มที พอเข้ามาในบ้านว่าจะตีให้เข็ดหลาบข้อหาที่ซน จนอาจจะป่วยได้
“ไม่เอา ... ออกมาวิ่งเล่นด้วยกันนะๆๆ” ลู่หานที่ร้องอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าบ้าน สายฝนที่เทลงมา ทำให้มือบางต้องคอยปาดน้ำที่รินรดใส่ใบหน้าออกไปตลอดเวลา
“ไม่กลัวใครมาเห็นรึไง หื้มม ...แก้ผ้ากลางสายฝนแบบนี้”
“ไม่กลัวหรอก ตอนนี้ฝนตก เส้นทางที่จะเดินมาที่นี่ยังก็โดนน้ำป่าตัดขาดอยู่แล้ว ที่นี่มีแค่เราสองคน ... ลงมาเล่นด้วยกันเถอะนะ...อ่า ฝนเจ้านี่เย็นชะมัดเลย ทำเรามีอารมณ์อีกแล้วไหมล่ะ”
ลู่หานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะก้มหน้าลงมามองเจ้าหนอนน้อยของตัวเอง เอ่ยแซวมันเหมือนเด็ก แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้เซฮุนก็เริ่มมีอารมณ์แล้วเหมือนกัน
“หวังว่าที่นี่คงไม่มีต้นผลไม้ต้องห้ามหรอกนะ”
เซฮุนพูดอย่างติดตลกก่อนจะก้าวขาลงจากบันไดไปหาร่างบางแล้วรั้งตัวอีกคนเข้ามาจูบอย่างดูดดื่มท่ามกลางสายฝนทันที...
“อึก...ทำไมต้องผลไม้ด้วยล่ะ?” ลู่หานไม่รู้จริงๆว่าทำไม
ร่างสูงรั้งเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะพาร่างเล็กไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่มีต้นหญ้าเขียวชอุ่มปกคลุมไปทั่วทั้งรากโคน ... ร่างสูงทิ้งตัวนั่งพิงกับต้นไม้ ก่อนที่จะรั้งเอวบางให้นั่งทับตักของเขา ... ร่างเล็กเมื่อทิ้งตัวลงมาก็รีบจับท่อนกายใหญ่ของเซฮุนให้รอดผ่านหว่างขาของตัวเองออกมา มือขวาของลู่หานก็ค่อยๆรูดมันขึ้นลงเหมือนเด็กน้อย
วงแขนแกร่งตอนนี้ก็กอดรัดเอวบางเอาไว้แน่น เอ่ยเล่านิทานปรัมปราให้ลู่หานฟังไปในตัว
“ตอนนี้เราใช้ชีวิตเป็นอดัม กับ เอวา ฉันเป็นอดัม ส่วนนายเป็นเอวาที่ผิดเพศ อยู่ในสวนเอเดน...”
“เราไม่ได้ผิดเพศสักหน่อย...” มือบางรูดรั้งส่วนนั้นของเซฮุนไปด้วย
ปากบางก็ยู่ใส่อีกคนอย่างงอนๆ
“ฮ่ะๆ...ทั้งสองคนแก้ผ้าอยู่ในสวนแห่งนี้ ... “
“เขาไม่อายเหรอ?” ลู่หานเอียงคอถามอีกคนด้วยความสงสัย
ซึ่งคำถามนี้เซฮุนต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายถามลู่หานว่าไม่อายเหรอที่มานั่งรูดกายผู้ชายอยู่ใต้ต้นไม้แห่งนี้ แถมตัวเองก็ใช่เล่นเปลือยกายต่อหน้าเซฮุนที่เป็นผู้ชายด้วยกันเองแถมยังมีศักดิ์เป็นสามีของเขาอีก
เจ้ากวางรึเปล่า ที่สมควรอาย
“เพราะพวกเขามีจิตใจบริสุทธิ์ไง แต่นายไม่....”
“งื้อ! ทำไมล่ะ เราก็บริสุทธิ์นะ”
“ในมือของนายจับอะไรอยู่...” เซฮุนะพยักเพยิดหน้าให้ลู่หานดู
ร่างบางก้มลงมองก่อนจะอมยิ้มเขินอายทันที
....
“ขอใส่นะ...” ลู่หานไม่ได้มีความอายอะไรเลยสักนิด
คงจะเพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ร่างบางอยากจะทำมานานก็เป็นได้ ตอนนั้นที่พ่อยังอยู่ ลู่หานไม่เคยที่จะได้นั่งเล่นกับผู้ชายคนไหนเลย ... แต่ตอนนี้ที่นี่ไม่มีพ่อแล้ว ลู่หานก็เลยอยากจะลองเล่นสนุกดูสักครั้ง ถึงแม้ว่าพ่อจะแอบมองอยู่บนฟ้า ลู่หานก็ขอโทษนะครับ ...
“อื้ม เอาสิ” ร่างสูงพยักหน้าตกลง ลู่หานจึงค่อยๆยกสะโพกตัวเองขึ้น
จับส่วนนั้นมาจ่อเข้าที่ช่องทางด้านหลังทันที ... จนเมื่อเจอแล้วมือบางก็ค่อยๆประคองแก่นกายยัดมันเข้าไปในช่องทางนั้นที่ยังมีน้ำเหนียวหนืดไหลออกมาอยู่ โชคดีที่มันยังเป็นตัวช่วยให้ร่างบางไม่เจ็บไปมากกว่านี้
“ทำไมพวกเราถึงหื่นกามกันขนาดนี้ ขนาดที่โล่งแจ้งยังไม่เว้น” เซฮุนอดที่จะพูดออกมาไม่ได้
แต่ก็ไม่ได้อะไร
จะที่ไหนขอแค่มีลู่หานอยู่ด้วย เซฮุนก็ทำทั้งนั้น
“อ๊ะๆๆ.....ฮื้อออ... ท..ทำยังไงให้น้ำเยอะๆแบบพี่บ้าง”
จู่จู่ลู่หานก็ยอมเรียกเซฮุนว่าพี่อีกครั้งจนได้ ร่างสูงรู้สึกดีกับสรรพนามแบบนี้เหลือเกิน อยากจะให้ลู่หานเรียกข้างๆหูวันละหลายร้อยหน
“เลิกช่วยตัวเองสิครับ” เซฮุนกระซิบบอก
ก่อนที่ริมฝีปากจะจูบเม้มเข้าที่เนื้อเนียนตั้งแต่ท้ายทองลงไปเรื่อยๆ จนถึงกระดูกสันหลัง จูบเม้มจนเกิดรอยแดง ก็เพื่อที่ว่าเซฮุนอยากจะประทับตาของตัวเองลงไปทุกส่วนของร่างบางลู่หาน อยากจะเป็นเจ้าของทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
“อื้อออ...ไม่เคยช่วย” ลู่หานยังเถียงขาดใจ
“ครับ ไม่ช่วย....แต่หมอนข้างเปียกทุกคืน ตอนที่พี่ติดประชุมดึกๆ คืออะไรครับ?” เซฮุนอดที่จะแซวอีกคนไม่ได้
“มันไหลเอง...”
“นอนแก้ผ้ารึเปล่า มันเลยไหล”
“ไม่ได้แก้ .... แค่นอนละเมอ”
“ละเมอว่า?” วางคางเกยไหล่เล็กเอาไว้ ก่อนที่จะสวนสะโพกกลับคืนไปบ้าง
“อ๊ะ...ละเมอว่า...อื้อ...พี่ฮุนใส่เข้ามา...มันใหญ่ ..ฮะ...เจ็บ ...แบบนี้”
“แล้วไงต่อ”
“อื้อออ....มันก็เสียว ...ซี๊ดดด....แล้วน้ำก็ไหล”
“ฮ่ะๆ...” เซฮุนหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าลู่หานเล่นอะไรบ้างตอนอยู่ที่บ้าน ... ยิ่งช่วงนี้น้องเลโอโตขึ้นมามากแล้ว ลู่หานเลยไม่ต้องดูแลลูกมาก ร่างบางก็เลยมีเวลาอยู่กับตัวเองยังไงล่ะ
“พอรึยัง พี่จะเสร็จแล้วนะ ... ฝนจะลงเม็ดแล้วด้วย อื้อ” เซฮุนจูบที่กายบางไม่หยุด
“อ๊ะๆ ...อ่า...” ดูเหมือนว่าลู่หานจะพยายามเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
จนในที่สุดร่างบางก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาพร้อมๆกับเซฮุนที่กระแทกกายเข้ามาครั้งสุดท้ายเพื่อปลดปล่อยเข้าไปในร่างของลู่หานทันที
กลับไปอ่านต่อนะจ๊ะ
